a sopressà la lave di çhase, simpri prònte
a ridi, a stuzzegà, a mèti la priònte

tai discòrs di tó mari, a cumbinà un dispièt,
a spònzi, a mateà, e a dami di sbighèt

cuàlchi lampade, sènze che s’impari. Oh! la flame
vive dai tiéi vói néris, jèntre còme une lame

tal mio cur! E jò fili; e i miéi pinsìrs a slàs
’e balin la manfrine tòr di tè, ad ògni pàs:

dut ce che mi à fat gióldi, dut ce che mi passiòne.
Èco: sènze volé, sót un puàrti di andròne,

’o mi férmi tal scur, istès di un pùar biâd...
Il balcòn, èco, al slûs, lajù... Mi tèn il flâd,

e ’o sint che il cur mi clòpe. A chèst’òre di sère,
no tu mi spiètis mè, Nusse, Nusse, ìse vére?