èco, tòrne in un lamp l’ànime in pène
e vivi dut il sò destìn. Il glaz
mònte, e la çhape intant di vène in vène.

Oh tròs ’e sòn mançhâds sòre i siéi braz,
viélis e fantulìns di só famèe,
zoveninis in flór, ùmign, frutàts;

e il dolór par chéi altris si doplèe
che no à podud jé assisti, muàrts lontàn,
che no à podud jé mèti su la brèe.

Oh dòpo scombatud di ué in domàn
tré cuarts di vite a spatussà canàe,
i fîs dai fîs che rèstin sènze pan,

une nijade intèrie a la sbaràe,
muàrte la mari, muàrte di passiòn!
Ma jé, viéle e scunide, no varàe