çHamps e prâds, e al intive, sçhavazzànd çiarts selèts,
une viùzze, e pò une crosère, e in mièz
de crosère une ancòne, sbridinade, ma buìne
par pògnisi, finmài al sclarì de matine.
E al jèntie. E ’i pâr, jentrànd, di barlumà fra il scur
un gran Signór, che ’i slungie i braz, di cuìntri il mur.
Il pùar òm s’inzenògle; ma, inzenoglâd apène,
al còle jù, di siùm; e distirànd la schène
si comède a la miéj sul sçhalìn dal altàr,
a polsà, ingrisignîd e strènt tal sò tabàr.
E al siàre i vói.... Intant, par dute la campagne,
o che il vint al scivile tai giàtui, o che si lagne
un ucelàt sui pói, o ch’al sbrisse uicànd
te çise un martorèl, o che cìule di cuànd
in cuànd une ziràndule, d insòmp cuàlchi torate,
o che batin — dan... dan... dan... — traviàrs de nulate
òris, òris di file, cui sa mai d’indulà...
L’om si sgrisule, e al scólte, ne al si pò cujetà.