URSINA. Avdè, nui’ è nagot das spaventär.
(Menga torna e s’ insopir).
MAMA. Sempar la diš quel’ istessa canzun.
URSINA. Lan raba ai fan da spess trop impreššiun.
MAMA. Gnär quela polvra róssa nu l’ à giovaa nagot:
810Chi sà üna pezza’ d räša, sa la fagiess vargot?
URSINA. O ün zic seiv camočč dasfatč in la padela?
MAMA. O’ i ongiar al bumblic cun grass da muntanela?
[p. 155] URSINA. No, no; pütost c’ um töja per ai calmär i gnerv,
Al pè da la gran bestia, o ün zic corn da cerv.
815MAMA. Avdè, avdè, c’ la torn’ es muantär!
URSINA. Lascia mo ca um senta, s’ la vol anca cianciär.
MENGA. Avdè . . . avdè . . . povra dunand’ Ursina,
Al vos cunsei . . . as mena . . . e la ruvina.
(Torn’ e s’ insopir).
MAMA. Casa vol dir quel là, dona cumär?
820URSINA. Zitto! ca in l’ üšc as à santii e piccär.
MAMA (va e zarär)
Avanti pür, avanti! ma fagè e planin.
URSINA. Oho, cul pudastà l’ è cià’ l Tumee e l’ Anin.
(L’ entra’ l Pudastà, al Tumee, l’ Anin e’ l Battista. Ursina as tira
d’ üna banda).
PUDASTÀ. Nu vegnum fors’ iss issa in ün bun mument?
Sì um tornarà pö dopo, e intant um va davent.
825URSINA. No, no, no, no. Du volta nu v’ incomodà
Ma comodav tütč quantči, e ün mument spatcià.
MAMA (e l’ Ursina)
Ma cas’ è quistan raba? ma je nu capiš mia,
Casa ca l’ à da fär chilò la mata stria.
Je’ m pär dabot dabot, ca quel sciur pudastà
830Cu lan stria, ch’ en bela, agia troppa buntà.
URSINA. L’ è statč la Menga stessa ca l’ à desidaraa,
Cas fagiess gnir insemal l’ Anin cul pudastà.
(Intant ca quistan ciancian fra leir, i altar guardan la Menga, ii
toccan i man e’ l frunt, e i ciancian da bass fra da lur).
STAMPA. Savef forsa, dunanda är vo per čhi motiv,
C’ as à clamaa la Menga?
Romanische Forschungen, XXXVII. 9