GIAN. Er je, am pär anch’ iss d’ avdeir qui lög,
Ca in temp da plöiva um fagieva fög;
D’ avdeir qui lög, ca am plašeivan tant,
E ch’ im pläšan anch’ issa, ch’ i sun grand.
90Guardà vi lò, guardà čhi bel’ avdüda!
In mezz i pign al mot da lan Gaiüda!
In verità c’ am vegn quasi’ l magun,
E guardär sü al vadreč dal Bacun.
E or chi ora, o čhi vista fina!
95Cui see bii crep la sašša da Mulina!
TÖNN. Oh, tü è ben anca (ma nul tör in mäl)
Tancu üna volta ün zig uriginäl.
Ben je ’m ragord, ca tü nun era mai
Bardasčia e vif cufà i altar bagai.
100Incur ch’ i altar eran e mantun,
Tü stäva sempar lò ent ün cantun;
Sa cun i granč um ingeva per sträda,
O cun lan fia um fagea stüäda,
Tü stäva lò, e ben pac tü cianciäva,
105Tüt panzarus, e quasi tü tramläva.
La gent cradeiva, ca tü füss minchiun;
Ma tü è gnii un vero muštazun.
GIAN. O Giacum, Giacum! tü fa cumpliment:
Ma sa tü ’l crè, scì je sun är cuntent.
110TÖNN. Issa stet ben; ca je vun lò bel bel
Dree’ l mee bastiam, ch’ i à sül tublaa Del.
(Al va).
GIAN. Dio’ t ciüra, Giacum; vè anch e’ s truvär,
Ca qualchi volta um as possa cianciär.
[p. 45] Oh chi plašeir e’ vdeir i see cumpagn,
115Ca fan gnir ediment i giuvan agn,
I giuvan agn, ch’ èn tüt calur da rosa,
Ma ca, pür trop, i fügian senza posa. Ma cas’ è, mama, cas’ è quel suspir?
MARIA. O’ l mee ciär fii, je nu t’ al poss mia dir.
120GIAN. O ciära mama! nu tagnì zopaa
Quel c’ al vos cor à insci’ affanaa.
O dgemal, dgemal: je nu poss avdeir,
Cu agius peis sul cor, o dašplašeir.