MARIA. Sa dal santir tü à propi gügient,
125Je t’ al dgiarà; ma nu badär la gent.
I’ t dišan dree (ma je nui dun mia retta)
Ca tü . . . ca tü . . . à bandunaa . . . la cretta!
(Pausa).
Ma tü stà lò, e tü nu diš nagota?
Vessa da creir, cal füs propi vargota?
130Vessa da creir, ca tü vess mess in fal
Al pè in la via, ca men’ in la val,
Indua ca ’l nos Signur tegn separaa
Dii giüst qui misar, ca l’ an bandunaa:
Ch’ it vess d’ avdeir, tü, al mee ciär fii bun,
135Cun i dannaa in fond el calderun.
Sa quistan raba je vess da santir,
O ciär Signur! lascium pütost murir!
GIAN. O mama ciära! quant am dašpläš mai,
Ca pel vos fì u agias tantči guai!
140Ma sa ’l vos fì u vulè giudicär,
Quel ca l’ è statč us vè da ragordär,
Das ragordär, ca, quant debul ca l’ era,
L’ ingea la sträda, c’ ai parea la vera;
E sa’ l see anim en era cuntent,
145Si nul badäva quel ca diš la gent.
[p. 46] E ben, inscia je à sempar fatč;
Per quela sträda je sun sempr’ indatč,
Indua ca cul see spirat m’ a guidaa
Al bun Signur, ca m’ à illüminaa.
150Ma, ciära mama, s’ u vulè avdeir,
Sa quel ch ’i fatč, i ’l fatč da cor sinceir,
Santì: je era in mezz e lan richezza
Or per al Vescuf, e in lan grandezza;
E ben, quel lò i’ à bandunaa tüt quant,
155E issa i sun ün povar pradicant.
Cradef c’ al sea quel lò la sträda larga,
Sa’ s lascia i comad, e’ s tö e doss la carga?
No, no. Je creg da veir la fede püra
Sagónd i ditč da la santa scritciüra,
160Mia qual’ i òman l’ an dasfigüräda,
Ma incusa ca’ l Signur al l’ à detäda.