MENGA. Je creg är je pütost c’ al sea inscia,
Cu c’ al väda girand spirat o stria.
85SUSANNA. Chi sà, čhi sà? Sül casaričč da Mota
I dišan är, ch’ i an avdü vargota.
GIANOTT. Quel là pö je nu creg. Ba, ba, ba, ba!
Da Mota i credaran, c’ al sea ’l cürà.
BÖVET. O ciär, spieghem, quel ca quel là völ dì;
40Mi mai da quel nagot nun à santì.
TAMAGN. I veil quintävan, ca ent i temp passaa
In quela ciäsa al steiv’ ün cüraa,
Ca qualčhi volt’ as tuleiv’ al plašeir,
Da farmär sü la sträda i passageir;
45Ca, sa ün vea vargot, ai dumandäva,
Da čhi ca l’ era; e sea quel raspondeva
Quel lò l’ è nostro e vostro, ser cürà,
Sì ’s cuntantäva d’ an tör la mità.
Ma sa dai an fär part varün nagäva,
50Al tulea tüt, e la gent al mazäva.
Ma ca dopo la mort, lò dree in quii lög
[p. 98] Al va girand da nötč, e’ l büt or fög
Da la bocca e di öil, e per pü pena
Al gira trascinand üna cadena.
55SUSANNA. Quel pö l’ è vero. Mi nona quintäva,
Ca si nona üna volta c’ la passäva
Vers mezza nötč suleta per indär
Dree üna vaca, ca veiva da fär,
L’ á propi, propi avdü ün brüt omun
60Incadanaa saltär or dal balcun;
Ca flama or da la bocca al vomitäva,
E scudind la cadena intorn l’ ingiäva.
Lee in man di Dio dalung las matet —
E in quel mument nagot plü nu l’ avdet.
65GIANOTT. Ca quela veila agia cradü d’ avdeir
Quel òm, a c’ u dgè, quel là ben je vöi creir;
Cà qualčhi volta al spirat da la gent
Al vè da dora, quel ca l’ à in la ment;
O pür, spegul fagiend di see panzeir,
70Al vè üna raba, e ün’ altra al crè d’ avdeir.
CANT. Sün quel am vegn e ment giüst ün’ istoria,
Ch’ è success’ anca da nossa memoria.