Ἤτοι ὁ μὲν φλογέη τεθοωμένος ἕνδοθι λύσσῃ
  Μαίνεται εἰς φιλότητα, καὶ ἕγγυθι σύρεται ἀκτῆς
  Πικρὸς ὄφις. τάχα δὲ γλαφυρὴν ἐσκέψατο πέτρην.
  Τῆ δ´ἕνι λοίγιον ἰὸν ἀπήμεσε, πάντα δ´ὀδόντων
  Ἔπτυσε πευκεδανὸν, ζαμενῆ χόλον, ὄλβον ὀλέθρου
  Ὄφρα γάμῳ πρηΰς τε καὶ εὔδεος ἀντήσειε.
  Στὰς δ´ἄρ ἐπὶ ῥηγμῖνος ἑὸν νόμον ἐῤῥοίζησε
  Κικλήσκων φιλότητα. θοῶς δ' ἐσάκουσε κελαινὴ
  Ἰϋγὴν μύραινα, καὶ ἕσσυτο θᾶσσον ὀίστοῦ.
  Ἡ μὲν ἄῤ ἐκ πόντοιο τιταίνεται, αὐτὰρ ὁ πόντου
  Ἐκ γαίης πολιοῖσιν ἐπεμβαίνει ῥοθίοισιν.
  Ἄμφω δ´ἀλλήλοισιν ὁμιλῆσαι μεμαῶτε
  Συμπεσέτην. ἕχιος δὲ κάρη κατέδεκτο χανοῦσα
  Νύμφη φυσιόωσα. γάμω δ'ἐπιγηθήσαντες,
  Ἠ μὲν ἁλὸς πάλιν εἶσι μετ' ἤθεα, τὸν δ'ἐπὶ χέρσον
  Ὁλκὸς ἄγει, κρυερὸν δὲ πάλιν μεταχεύεται ἰὸν
  Λάπτων ὃν πάρος ἧκη καὶ ἑξήφυσσεν ὀδόντων.