Piceres, granes, dlonc cër té ía;
Mò fa nĕ tĕ fégeles nia,
Nó mórdĕ, nó beké o copé;
Sta bèla kīta e pënsa a mé,
Vëngĕ segů la vengearás
E gran onòr per këš arás.”

Dit á la sciòra apëna këš,
Kĕ les bèsties vëgn bèl dër prëš;
Dĕ vigni sórt en gnīl dal bósc:
Lion, tigra, giat, chian, iéna, aorósc,
Degůna bèstia nĕ manchiā;
Cër Liśa gīles e tofā,
La piava ch’ itʼ zënza fa mal;
Inscí fageṓ vignʼ animal.

Lişa stḗ bèla kīta trés,
Zënza mụ man, chiè, brač o nés;
La sciòra blanchia chiarā pró
E odṓ chièz kĕ sozedṓ iló;
Lişa vèghela e sĕ la ri
A i fa coragio plů saori;
Speranza ála dĕ librazion,
Tan bèla è dĕ Lişa l’ azion.

Les bèsties sĕ tëgnĕ sů půc;
Dṓ avëi fat vignůna só jůc,
Sen valés indṓ bèl plan tʼ bósc;
L plů rī fṓ dĕ důtes nʼ aorósc,
Sů per les giames sʼ arpizāl
Fagean catvíres, l rī animal;
Mò in ůltim a chi kël zedů,
Sciampé èl spó dĕ piz e dĕ ců.

Mò na gran bisca vëgnel şëgn,
‒ Dĕ coragio á Lişa bošëgn ‒