Půc důra dĕ Florian l contënt;
Důt ghél vëgnel dal gran spavënt;
Corů ciáfel ten còlp dĕ mórt
Ed ël savóva kĕ nó a tórt:
I crëp scomëncia a rendeni
E Florian sta iló scèc feni;
Na bisca vèghen berdoran
Da ki crëp dlon soflan, scioran.

La bisca è blanchia scèc la nëi,
Spaventòşa èla e da temëi,
Grósa bëgn scèkĕ n lëgn meşan,
Longia tan kĕ n lérež dër gran;
Cër l chiè ála chièz kĕ sdlominā,
Na gherlanda fṓl kĕ zitrā,
Fata dʼ ór fin, bèl liciorënt,
Mò a ór nĕ pënsen in kël momënt.

La bisca vëgn şëgn dlon sbalzan
Vérs l chiastèl dĕ liač, trés scioran,
Kʼ an lʼ alda důs òres da lonč;
A Florian sal, kĕ důt i sponč,
Sůra důt l córp sëntel gran mé.
“Fenida şëgn èla con mé”,
Digel, “zèdĕ mësi al serpënt,
Kĕ vëgn kiló in mi gran tormënt.”

Ater nĕ digel, l půr Florian;
La bisca vèghel gnan soflan;
Con gran sbalz e scrai saltel tʼ fůc,
La bisca féž l medèmo jůc,
Salta, trés soflan, tel chiastèl,
Chiastèl per i abitantʼ nó bèl;
L fůc, kĕ manchia dĕ compašion,
Desdrůš bèl snèl la bisca e l strion.