Passin i dîs e passin lis stagións,
e il néstri umór, sebèn sèmpliz e sclèt,
tra i fufignèz de vite e lis cuestións,
ingarbìs par malizie o par sùspièt.

Ma pur, lung vie dal tròi, che a çopedóns
o a trus duçh fâs còme che ur vèn il drèt,
a traviàrs cuéstis e plans e fondóns,
pur, di lung vie, çisiche un rìul cujèt:

jèntre e si spand tai prâds, al còr dapîds
des çharandis floridis, al çimìe
sòl l’ombrenùl dal bòsc... Polsìn, amîs,

cà, dònge il rìul, polsìn da la fadìe
di vivi! che i umórs stràcs e ingarbîds
nus rinfrèsçhi une vène di poesìe!