A chèst’òre di sère, Nusse, pai prâds de basse
còme un flad inglazzâd ’e dà sù la fumate.

Cuàlchi pùar, intardâd, si fèrme sul stradòn,
tal scur, e al cuche in pònte di píds, par un balcòn,

un bièl fug di polènte. Pò al tire la pistagne
su la muse, e ai sparìs, cloteànd, pe campagne.

Jò istès. Une fumate ògni sère, sòt gnòt,
m’invólz e mi travane fin sul uès, gòt a gòt,

e, imbramîd e piardûd te’ nulate inglazzade,
’o passi còme un çhan di contrade in contrade,

di un marçhepîd a l’altri. ’O sint, traviàrs dal cuèl,
un gròp che nol va jù. E ’o pénsi.... Tal tinèl

ti viód, da çhâv de tàule, al clar, indafarade
a cusì cuàlchi bluse, cu’ la gran çhaveade

che slûs sòt il lampiòn, còme il çhalìn; opur
dute róse di çhald, i vói lùstris, daùr

a sopressà la lave di çhase, simpri prònte
a ridi, a stuzzegà, a mèti la priònte

tai discòrs di tó mari, a cumbinà un dispièt,
a spònzi, a mateà, e a dami di sbighèt

cuàlchi lampade, sènze che s’impari. Oh! la flame
vive dai tiéi vói néris, jèntre còme une lame

tal mio cur! E jò fili; e i miéi pinsìrs a slàs
’e balin la manfrine tòr di tè, ad ògni pàs:

dut ce che mi à fat gióldi, dut ce che mi passiòne.
Èco: sènze volé, sót un puàrti di andròne,

’o mi férmi tal scur, istès di un pùar biâd...
Il balcòn, èco, al slûs, lajù... Mi tèn il flâd,

e ’o sint che il cur mi clòpe. A chèst’òre di sère,
no tu mi spiètis mè, Nusse, Nusse, ìse vére?

’O vói, ’o vói. Plui pénz, plui néri, plui rabiôs
al è il caligo. ’O sçhampi, ’o sçhampi vie di sfrôs.


Ma! fumate la sère, al dis pur cuàlchi viéli,
bòn timp si spère. Fórsi, domàn varìn soréli.