'E jé, Signór, dute la sère
che il cil al vampe, là disòt,
dute la sère ch’al tambure,
sènze fermà; e ad ògni bòt

jò mi sgrisùli. E buère, e plóe
di scirocàl. La pùare jint.
platade tes çhasis, ’e scólte,
fra la ròmbe e il scivìl dal vint,

’e scólte, ’e tâs, ’e trime, ’e spiète.
Fin cuànd, Signór? Oh jò no puès,
no puès, no puès plui! A chèst’òre
istèsse, in chèst momènt istès,

lajù, cui sa? strage e desìo...
Di lung par livinài spiardûds,
par crètis e par cuéstis spàvidis,
par bòschs e gravis e palûds,

par fòibis e foràms e landris,
tal tarlupà dal cil aviàrt,
’o viód, ’o viód su lis maséris
chés ànimis in pònt di muàrt:

l’ùltim barlùm, l’ùltime angòsse,
l’ùltim grampassi, di tra il sang,
intant che ur si suèdin lis vènis
e il cur ur bat simpri plui planc;

e, sòt la mulate, al spalanche
lis alis e i vói sflamijànts
il SPAVÈNT, svolopànd di prèsse
sul gran furmijàr di cristiàns....