Còr e còr su di ché strade,
tant si lève masse a pianc...
Co lumai la mònt Çhanine,
mi sintìi sabulì il sang:

un intòp tal cuèl, un spàsim,
un tremàz da shàv a pìd...
Còr e còr su di ché strade,
’o rivai fin a san Vîd.

Duçh i muàrts ’e sospiravin:
"Séso cà, làude al Signor!"
Jò vajivi e no savèvi
distacami plui di lór.

Ma fra i vivs, di puàrte in puàrte,
bièl passànd cul cur in man,
mi vignì subìt la vòe
di tornà mil mìis lontàn.