Lůc sant, per ater bëgn forní
Dĕ ciůf, dʼ argënt e dʼ ór, chi tórtʼ
Tʼ ons fat, quĕ tʼ as dĕ fòsc vestí?
Scoltèdĕ, ël è incú l dí dʼ i mórtʼ!

La gënt, perchì vála striscián,
L chè bas in fóra per quiš pórtʼ

Dlon lagrimán e dlon pitán?
Scoltèdĕ, ël è incú l dí dʼ i mórtʼ!

E tů, mi cu̥r, queš strënge, sëré,
Queš sofoiè, queš mazamë́nt,
Chi mai, chi mai mʼ ó di queš mé?
Důt vëgne e va tan snèl quĕ l vënt!

Chi vèghi mai? Mʼ ingiani o no?
Chi ó di les lu̥mz a cënt impiades,
Queš lominůs quiló ed iló?
Èl stëles jů dal cīl tomades?

E dlonc quël drap důt fòsc stenů,
Sů sòt, per quī parëis, digèdĕ,
Chi ó pa quëš di? Él soçedů
N miraco o chʼ èl pa scʼ no? Contèdĕ!

Òs, jònes santes cër quël lèt,
Con lu̥mz tʼ la man, injonedlades,
Perchì queš guant důt blanc dĕ noet
E les gherlandes indorades?

Digèdʼ, contèdʼ bèl snèl mitans!
Compagnes fôs¹ pů mīs, saorides
E pròses, dʼ i anʼ bī e zënza ingians;
Chi stès iló tan bèl vestides?


Ah mi bon Dī, qui vèghi mai
Tʼ a mèz quī ciůf, dĕ flu̥s corida?
Perchì quiló mèz mórt mʼ en stai
Inscíquʼ colpí da ria ferida?

Èl vëi, mʼ ingiáni? Më́si crëi
O pói chamó mʼ avëi speranza?
Dĕ no cignès, o jònes! Savëi
Sai şëgn mi mai dĕ questa stanza.

Oh santa, lʼ ůltim baš tĕ dai
Sůn quëles mans per mé mai stanches,
Sůn quī bonʼ oedli quʼ důtʼ i mai
Tegníva lonce da mé; şëgn manches,

To corp è destenů sůl lèt
Dʼ la mort, mo důtes tůs paróles
E amonizions a mi intelèt
Mi cu̥r arbandoné nĕ póles.