T’ a san Chiašan, lůc dër salvar, mò zënza bèl,
Èl gnůt zacan, pasé sarál bëgn cënt an’,
Na bůrta vèdla důt corida dĕ na pèl;
L planët iló tĕ m’ ála līt a cotan’.

Vèdla fṓ këla dër scicada dan da důt’;
Kël k’ ā da gni, traodṓla con oedl segů,
I tëmp stomāla danfóra, frëit’, chialt’, mói, sůt’,
Gonót, š’ an i ès stimè, èssen gran mal sconů.

Per mata la tegnī té rī pici mitons,
Saltava dṓ per këles strades dlon scraian:
„Pilicia bůrta, t’ ès na stria, spedré t’ orons!”
Dṓ té paróles givi spó dlon sciampan.

Půra mëda, a degůn’ nĕ fageṓla dĕ mal,
Gonót del bëgn, olá e can k’ ëla podṓ;
Mò š’ ëla coiṓ sů tĕ strada n ran sëc o val,
N’ ēl atira kĕ cospetā e t’ i scraiā dṓ.

La vèdla profetësa amava l nůmer trëi:
„Trëi léc’ gnarál col tëmp”, digeṓla, „in Badia,
Òtes trëi modará per këš la val só pëi.”
Dòi léc’ èl sté, del térz n’ án chiamó odů nia.

„A fa l stradon porvé porvarán òtes trëi”,
Digeṓla chi gonót, „mò mai nĕ roarán”.
L stradon, digi, k’ è fat şëgn, ël sará chi vëi,
Mò trëi stradons saori fat èssen intan.

Da odëi spó sta chiamó del laůr la perfezion;
Sovënz tlamen kël laůr revè e důt feni,
Kĕ sĕ desmòstra dṓ èster óra den lotron,
Fata zënza cervèl, an nĕ sá perchi.