Flexion:accurrere
accurrere (Konjugation) (Latein)
    
- zurück zu accurrere
Infinite Formen
    
 
| Infinitive | |||
|---|---|---|---|
| Infinitiv Präsens | Infinitiv Perfekt | Infinitiv Futur | |
| Aktiv | accurrere | accucurrisse, accurrisse | accursūrum, -am, -um esse | 
| Passiv | accurrī | accursum, -am, -um esse | accursum īrī | 
| Partizipien | |||
| Präsens Aktiv | Perfekt Passiv | Futur Aktiv | |
| accurrēns | accursus, -a, -um | accursūrus, -a, -um | |
| Gerundium, Gerundivum, Supina | |||
| Gerundium | Gerundivum | Supinum I | Supinum II | 
| accurrendī | accurrendus, -a, -um | accursum | accursū | 
Finite Formen
    
 
Imperativ
    
 
| Person | Präsens | Futur | ||
|---|---|---|---|---|
| Aktiv | Passiv | Aktiv | Passiv | |
| Sg. 2. Pers. | accurre! | — | accurritō! | — | 
| Sg. 3. Pers. | accurritō! | — | ||
| Pl. 2. Pers. | accurrite! | — | accurritōte! | |
| Pl. 3. Pers. | accurruntō! | — | ||
Indikativ und Konjunktiv
    
| Präsens | ||||
|---|---|---|---|---|
| Aktiv | Passiv | |||
| Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv | 
| Sg. 1. Pers. | accurrō | accurram | — | — | 
| Sg. 2. Pers. | accurris | accurrās | — | — | 
| Sg. 3. Pers. | accurrit | accurrat | accurritur | accurrātur | 
| Pl. 1. Pers. | accurrimus | accurrāmus | — | — | 
| Pl. 2. Pers. | accurritis | accurrātis | — | — | 
| Pl. 3. Pers. | accurrunt | accurrant | — | — | 
| Text | ||||
| Imperfekt | ||||
| Aktiv | Passiv | |||
| Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv | 
| Sg. 1. Pers. | accurrēbam | accurrerem | — | — | 
| Sg. 2. Pers. | accurrēbās | accurrerēs | — | — | 
| Sg. 3. Pers. | accurrēbat | accurrerēt | accurrēbātur | accurrerētur | 
| Pl. 1. Pers. | accurrēbāmus | accurrerēmus | — | — | 
| Pl. 2. Pers. | accurrēbātis | accurrerētis | — | — | 
| Pl. 3. Pers. | accurrēbant | accurrerent | — | — | 
| Text | ||||
| Futur I | ||||
| Aktiv | Passiv | |||
| Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv | 
| Sg. 1. Pers. | accurram | — | ||
| Sg. 2. Pers. | accurrēs | — | ||
| Sg. 3. Pers. | accurret | accurrētur | ||
| Pl. 1. Pers. | accurrēmus | — | ||
| Pl. 2. Pers. | accurrētis | — | ||
| Pl. 3. Pers. | accurrent | — | ||
| Text | ||||
| Perfekt | ||||
| Aktiv | Passiv | |||
| Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv | 
| Sg. 1. Pers. | accucurrī, accurrī | accucurrerim, accurrerim | — | — | 
| Sg. 2. Pers. | accucurristī, accurristī | accucurreris, accurreris | — | — | 
| Sg. 3. Pers. | accucurrit, accurrit | accucurrerit, accurrerit | accursum est | accursum sit | 
| Pl. 1. Pers. | accucurrimus, accurrimus | accucurrerimus, accurrerimus | — | — | 
| Pl. 2. Pers. | accucurristis, accurristis | accucurreritis, accurreritis | — | — | 
| Pl. 3. Pers. | accucurrērunt, accurrērunt | accucurrerint, accurrerint | — | — | 
| Text | ||||
| Plusquamperfekt | ||||
| Aktiv | Passiv | |||
| Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv | 
| Sg. 1. Pers. | accucurreram, accurreram | accucurrissem, accurrissem | — | — | 
| Sg. 2. Pers. | accucurrerās, accurrerās | accucurrissēs, accurrissēs | — | — | 
| Sg. 3. Pers. | accucurrerat, accurrerat | accucurrisset, accurrisset | accursum erat | accursum esset | 
| Pl. 1. Pers. | accucurrerāmus, accurrerāmus | accucurrissēmus, accurrissēmus | — | — | 
| Pl. 2. Pers. | accucurrerātis, accurrerātis | accucurrissētis, accurrissētis | — | — | 
| Pl. 3. Pers. | accucurrerant, accurrerant | accucurrissent, accurrissent | — | — | 
| Text | ||||
| Futur II | ||||
| Aktiv | Passiv | |||
| Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv | 
| Sg. 1. Pers. | accucurrerō, accurrerō | — | ||
| Sg. 2. Pers. | accucurreris, accurreris | — | ||
| Sg. 3. Pers. | accucurrerit, accurrerit | accursum erit | ||
| Pl. 1. Pers. | accucurrerimus, accurrerimus | — | ||
| Pl. 2. Pers. | accucurreritis, accurreritis | — | ||
| Pl. 3. Pers. | accucurrerint, accurrerint | — | ||
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.