Flexion:accurrere
accurrere (Konjugation) (Latein)
- zurück zu accurrere
Infinite Formen
| Infinitive | |||
|---|---|---|---|
| Infinitiv Präsens | Infinitiv Perfekt | Infinitiv Futur | |
| Aktiv | accurrere | accucurrisse, accurrisse |
accursūrum, -am, -um esse |
| Passiv | accurrī | accursum, -am, -um esse | accursum īrī |
| Partizipien | |||
| Präsens Aktiv | Perfekt Passiv | Futur Aktiv | |
| accurrēns | accursus, -a, -um | accursūrus, -a, -um | |
| Gerundium, Gerundivum, Supina | |||
| Gerundium | Gerundivum | Supinum I | Supinum II |
| accurrendī | accurrendus, -a, -um | accursum | accursū |
Finite Formen
Imperativ
| Person | Präsens | Futur | ||
|---|---|---|---|---|
| Aktiv | Passiv | Aktiv | Passiv | |
| Sg. 2. Pers. | accurre! | — | accurritō! | — |
| Sg. 3. Pers. | accurritō! | — | ||
| Pl. 2. Pers. | accurrite! | — | accurritōte! | |
| Pl. 3. Pers. | accurruntō! | — | ||
Indikativ und Konjunktiv
| Präsens | ||||
|---|---|---|---|---|
| Aktiv | Passiv | |||
| Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. | accurrō | accurram | — | — |
| Sg. 2. Pers. | accurris | accurrās | — | — |
| Sg. 3. Pers. | accurrit | accurrat | accurritur | accurrātur |
| Pl. 1. Pers. | accurrimus | accurrāmus | — | — |
| Pl. 2. Pers. | accurritis | accurrātis | — | — |
| Pl. 3. Pers. | accurrunt | accurrant | — | — |
| Text | ||||
| Imperfekt | ||||
| Aktiv | Passiv | |||
| Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. | accurrēbam | accurrerem | — | — |
| Sg. 2. Pers. | accurrēbās | accurrerēs | — | — |
| Sg. 3. Pers. | accurrēbat | accurrerēt | accurrēbātur | accurrerētur |
| Pl. 1. Pers. | accurrēbāmus | accurrerēmus | — | — |
| Pl. 2. Pers. | accurrēbātis | accurrerētis | — | — |
| Pl. 3. Pers. | accurrēbant | accurrerent | — | — |
| Text | ||||
| Futur I | ||||
| Aktiv | Passiv | |||
| Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. | accurram | — | ||
| Sg. 2. Pers. | accurrēs | — | ||
| Sg. 3. Pers. | accurret | accurrētur | ||
| Pl. 1. Pers. | accurrēmus | — | ||
| Pl. 2. Pers. | accurrētis | — | ||
| Pl. 3. Pers. | accurrent | — | ||
| Text | ||||
| Perfekt | ||||
| Aktiv | Passiv | |||
| Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. | accucurrī, accurrī |
accucurrerim, accurrerim |
— | — |
| Sg. 2. Pers. | accucurristī, accurristī |
accucurreris, accurreris |
— | — |
| Sg. 3. Pers. | accucurrit, accurrit |
accucurrerit, accurrerit |
accursum est | accursum sit |
| Pl. 1. Pers. | accucurrimus, accurrimus |
accucurrerimus, accurrerimus |
— | — |
| Pl. 2. Pers. | accucurristis, accurristis |
accucurreritis, accurreritis |
— | — |
| Pl. 3. Pers. | accucurrērunt, accurrērunt |
accucurrerint, accurrerint |
— | — |
| Text | ||||
| Plusquamperfekt | ||||
| Aktiv | Passiv | |||
| Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. | accucurreram, accurreram |
accucurrissem, accurrissem |
— | — |
| Sg. 2. Pers. | accucurrerās, accurrerās |
accucurrissēs, accurrissēs |
— | — |
| Sg. 3. Pers. | accucurrerat, accurrerat |
accucurrisset, accurrisset |
accursum erat | accursum esset |
| Pl. 1. Pers. | accucurrerāmus, accurrerāmus |
accucurrissēmus, accurrissēmus |
— | — |
| Pl. 2. Pers. | accucurrerātis, accurrerātis |
accucurrissētis, accurrissētis |
— | — |
| Pl. 3. Pers. | accucurrerant, accurrerant |
accucurrissent, accurrissent |
— | — |
| Text | ||||
| Futur II | ||||
| Aktiv | Passiv | |||
| Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv |
| Sg. 1. Pers. | accucurrerō, accurrerō |
— | ||
| Sg. 2. Pers. | accucurreris, accurreris |
— | ||
| Sg. 3. Pers. | accucurrerit, accurrerit |
accursum erit | ||
| Pl. 1. Pers. | accucurrerimus, accurrerimus |
— | ||
| Pl. 2. Pers. | accucurreritis, accurreritis |
— | ||
| Pl. 3. Pers. | accucurrerint, accurrerint |
— | ||
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.