Virtus
Virtus (Latein)
    
    Substantiv, f, Eigenname
    
| Kasus | Singular | Plural | 
|---|---|---|
| Nominativ | Virtūs | — | 
| Genitiv | Virtūtis | — | 
| Dativ | Virtūtī | — | 
| Akkusativ | Virtūtem | — | 
| Vokativ | Virtūs | — | 
| Ablativ | Virtūte | — | 
Worttrennung:
- Vir·tus, Genitiv: Vir·tu·tis
Bedeutungen:
- [1] Religion: Göttin der militärischen Tapferkeit; Virtus
Herkunft:
- Konversion aus dem Substantiv virtus → la
Beispiele:
- [1] „nam quid ego memorem (ut alios in tragoediis / vidi, Neptunum, Virtutem, Victoriam, / Martem, Bellonam commemorare quae bona / vobis fecissent) quis benefactis meu’ pater, / deorum regnator, architectust omnibus?“ (Plaut. Amph. prol. 41–45)[1]
Übersetzungen
    
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Lateinischer Wikipedia-Artikel „Virtus (Gottheit)“
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „virtus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 3514.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „Virtus“
Quellen:
- Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 41–45.
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.