brunicus
brunicus (Latein)
    
    Substantiv, m
    
| Kasus | Singular | Plural | 
|---|---|---|
| Nominativ | brunicus | brunicī | 
| Genitiv | brunicī | brunicōrum | 
| Dativ | brunicō | brunicīs | 
| Akkusativ | brunicum | brunicōs | 
| Vokativ | brunice | brunicī | 
| Ablativ | brunicō | brunicīs | 
Nebenformen:
Worttrennung:
- bru·ni·cus, Genitiv: bru·ni·ci
Bedeutungen:
- [1] spätlateinisch: kleines Pferd
Herkunft:
- vielleicht durch das germanische brun beeinflusste Nebenform zu buricus → la[1]
Beispiele:
- [1] „Mannus vero equus brevior, quem vulgo brunicum vocant.“ (Isid. etym. 12,1,55)[2]
Übersetzungen
    
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „buricus“ Spalte 2250–2251.
- [1] Du Cange et al.; Léopold Favre (Herausgeber): Glossarium mediae et infimae latinitatis. Niort 1883-87: „brunicus“
Quellen:
- Alfred Ernout, Alfred Meillet: Dictionnaire étymologique de la langue latine. Histoire des mots. durch Jacques André vermehrte und korrigierte Neuauflage der 4. Auflage. Klincksieck, Paris 2001, ISBN 2-252-03277-4, „*buricus“ Seite 78.
- Isidorus Hispalensis episcopus: Etymologiarum sive originum libri XX. Recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. 1. Auflage. Tomus I libros I–X continens, Oxford 1911 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis)
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.