kończyć

kończyć (Polnisch)

Verb
Aspekt
imperfektiv perfektiv
kończyć skończyć
Zeitform Person Wortform
Präsens ja kończę
ty kończysz
on, ona, ono kończy
Imperativ Singular kończ
Präteritum on kończył
ona kończyła
oni kończyli
Adverbialpartizip Partizip Aktiv Partizip Passiv
kończąc kończący kończony
Alle weiteren Formen: Flexion:kończyć

Worttrennung:

koń·czyć

Aussprache:

IPA: [ˈkɔɲt͡ʃɨt͡ɕ]
Hörbeispiele: —

Bedeutungen:

[1] transitiv: etwas zu Ende führen; beenden
[2] transitiv: das Ende von etwas darstellen; beenden
[3] transitiv, Bildung: abschließen, beenden

Sinnverwandte Wörter:

[1] zakańczać, zakończać

Beispiele:

[1]
[3] „Podróżny do folwarku nie biegł sług zapytać, / Odemknął, wbiegł do domu, pragnął go powitać, / Dawno domu niewidział; bo w dalekiém mieście / Kończył nauki, końca doczekał nareszcie.“[1]

Wortbildungen:

ukończyć, wykończyć, zakończyć

Übersetzungen
 
Referenzen und weiterführende Informationen:
[1] PONS Polnisch-Deutsch, Stichwort: „kończyć“
[1] Słownik Języka Polskiego – PWN: „kończyć“
[1] Słownik Języka Polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego: „kończyć“
[*] Słownik Ortograficzny – PWN: „kończyć“

Quellen:

  1. Adam Mickiewicz: Pan Tadeusz. Czyli ostatni zajazd na Litwie. Historja szlachecka z r. 1811 i 1812, we dwunastu księgach, wierszem. Alexander Jełowicki, Paris 1834 (Wikisource), Seite 9–10.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.