locarium

locarium (Latein)

Substantiv, n

Kasus Singular Plural
Nominativ locārium locāria
Genitiv locāriī locāriōrum
Dativ locāriō locāriīs
Akkusativ locārium locāria
Vokativ locārium locāria
Ablativ locāriō locāriīs

Worttrennung:

lo·ca·ri·um, Genitiv: lo·ca·rii

Bedeutungen:

[1] Miete für einen Verkaufsstand; Standgeld

Herkunft:

Ableitung zu dem Substantiv locus  la mit dem Suffix -arium  la[1]

Beispiele:

[1] „inde locarium quod datur in stabulo et taberna, ubi consistant.“ (Var. LL 5, 15)[2]

Erbwörter:

französisch: loyer

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „locarius“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 689.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „locarium“ Seite 1142.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „locarium“ Seite 1142.
  2. Marcus Terentius Varro; Georg Goetz, Fritz Schöll (Herausgeber): De lingua Latina. Quae supersunt. Accedunt grammaticorum Varronis librorum fragmenta. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1910 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 7.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.