pignus
pignus (Latein)
    
    Substantiv, n
    
| Kasus | Singular | Plural | 
|---|---|---|
| Nominativ | pīgnus | pīgnora | 
| Genitiv | pīgnoris | pīgnorum | 
| Dativ | pīgnorī | pīgnoribus | 
| Akkusativ | pīgnus | pīgnora | 
| Vokativ | pīgnus | pīgnora | 
| Ablativ | pīgnore | pīgnoribus | 
| Kasus | Singular | Plural | 
|---|---|---|
| Nominativ | pīgnus | pīgnera | 
| Genitiv | pīgneris | pīgnerum | 
| Dativ | pīgnerī | pīgneribus | 
| Akkusativ | pīgnus | pīgnera | 
| Vokativ | pīgnus | pīgnera | 
| Ablativ | pīgnere | pīgneribus | 
Worttrennung:
- pig·nus, Genitiv: pig·no·ris, pig·ne·ris
Bedeutungen:
- [1] Pfand, Unterpfand, Faustpfand
- [2] Person, die als Pfand dient; Geisel
- [3] Wettbetrag
Beispiele:
- [1] „nunc hoc me orare a vobis iussit Iuppiter / ut conquistores singula in subsellia / eant per totam caveam spectatoribus, / si quoi favitores delegatos viderint, / ut is in cavea pignus capiantur togae;“ (Plaut. Amph. prol. 64–68)[1]
- [2]
Wortbildungen:
- pignerare/pignerari
Übersetzungen
    
| 
 | 
 | 
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1–3] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch: „pignus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 1705,
- [1–3] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „pignus“
Quellen:
- Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 64–68.
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.