Dui fredesc Maroi sʼ â batü dër dassënn. Düc le savô y ince Signoria lʼ á inrescí. Ai se tëm trami dui de gní sará ia. „Un o lʼ ater messunsʼ jí a pluré, scenó vára mal.” „Iö ne nʼ á dlaurela iö, vá pö ma tö.” „Bëgn, bëgn”, dij chël chʼ â ascheje rot le ce a so fre, „spo vái mefo.”

Marou: Signor Locare, i sun chiló a pluré.

Vicar: Insciö? che tʼ á pa fat valch?

M: Degügn, mo i á pucé mi fre.

V: Mo spo mëss gní to fre a pluré, no tö.

M: Mi fre ne nʼ á dlaurela ël.

V: A me me pêl, che tʼ ais le ce gros.

M: Chël bëgn chël, mo mi fre lʼ á ciamó plü gros ël.

V: Chësc ne sunsi bun de crëie.

M: Pó pó, chël bëgn chël; nos un n star cun la stramesa de fer; mi ce po bëgn ite ël da na pert, mo chël de mi fre no.