Κομώσῃ ποτ’ ἐν ὕλῃ
εὕδονθ’ εὗρον Ἔρωτα·
κ’ ἐξαίφνες μὲν ἐπελθὼν
ἀναίσθητον ἔδησα
5δεσμοῖσιν ῥοδινοῖσιν.
Ὁ κοῦρος δ’ ἄμ’ ἐγερθείς,
δεσμοὺς ἔκλασε, κ’ εἶπεν·
ἀλλ’ οὕτως ἂν ἀπέλθοις
σύ, δήσαντος ἐμεῖο.

     Comata quondam in silva
dormientem Amorem deprehendi;
et subito quidem adventans
nec sentientem vinxi
roseis vinculis.
puer vero ut experrectus est,
vincula fregit, aitque:
ast non ita sane abires
tu, si te ego vincirem.

     Βούλομ’ ὑμνεῖν Σελήνην.
Σ’ ἀναμέλψομεν, Σελήνη,
μετέωρον ἀργυρῶπιν.
Σὺ γὰρ οὐρανοῦ κρατοῦσα,
5ἡσύχου τε νυκτὸς ἀρχὴν
μελάνων τ’ ἔχεις ὀνείρων.
Σὲ δὲ κ’ ἀστέρες σέβονται
οὐρανὸν καταυγάζουσαν.
Σὺ δὲ λευκὸν ἅρμ’ ἐλαύνεις
10λιπαρουχρόους τε πώλους

     Lunam canere lubet.
Te, Luna, canemus
excelsam, os argenteam.
Tu enim coelum habens,
quietae noctis imperium
nigrorumque somniorum tenes.
Te et sidera honorant
coelum collustrantem.
Tu candidum agitas currum
ac nitidos equos

ἀναβάντας ἐκ θαλάσσης.
Κ´ ὅτε πανταχοῦ καμόντες
μέροπες σιωπάουσι,
μέσον οὐρανόν σιωπῇ
15ἔννυχος μόνη θ´ ὁδεύεις,
ἑπ´ ὄρη τε κἀπὶ δένδρων
κορυφὰς δόμους τ´ ἐπ´ ἄκρους
ἐφ´ ὁδους σὲ κἀπὶ λίμνας
πόλυ δυ βαλοῦσα φέγγος.
20Τρομέουσι μέν σε κλέπται
πᾶν τὸ κόσμον εἰσορῶσαν·
ὑμνέουσιν ἀδόνες δὲ
παννύχου θέρους ἐν ὥρῃ
μινυρίσματ´ ἠχέουσαι
25πυκινοῖσιν ἐν κλαδοῖσιν.
Σὺ δὲ προσφιλὴς ὁδίταις
ὑδάτων ποτ´ ἐξιοῦσα.
Σὲ δὲ καὶ θεοὶ φιλοῦνται,
σὲ δὲ τιμῶσιν ἄνδρες,
30μετέωρε κ´ ἀργυρῶπι
πόντια παγκάλη φεραυγές.

e mari adscendentes.
Et dum ubique fessi
sileni homines,
medium per coelum tacite
nocturna solaque iter facis;
super montes arborumque
cacumina et domorum culmina
superque vias et lacus
canum iaciens lumen.
Te fures quidem reformidant
universum orbem inspicientem,
lusciniae vero celebrant,
totam per noctem aestatis tempore
exili voce cantilantes
densos inter ramos.
Tu grata es viatoribus
aquis aliquando emergens.
Te Dii quoque amant,
te honorant homines,
excelsa os argentea
veneranda pulcherrima lucifera.