Chi vèghi mai? Mʼ ingiani o no?
Chi ó di les lu̥mz a cënt impiades,
Queš lominůs quiló ed iló?
Èl stëles jů dal cīl tomades?

E dlonc quël drap důt fòsc stenů,
Sů sòt, per quī parëis, digèdĕ,
Chi ó pa quëš di? Él soçedů
N miraco o chʼ èl pa scʼ no? Contèdĕ!

Òs, jònes santes cër quël lèt,
Con lu̥mz tʼ la man, injonedlades,
Perchì queš guant důt blanc dĕ noet
E les gherlandes indorades?

Digèdʼ, contèdʼ bèl snèl mitans!
Compagnes fôs pů mīs, saorides
E pròses, dʼ i anʼ bī e zënza ingians;
Chi stès iló tan bèl vestides?

Ah mi bon Dī, qui vèghi mai
Tʼ a mèz quī ciůf, dĕ flu̥s corida?
Perchì quiló mèz mórt mʼ en stai
Inscíquʼ colpí da ria ferida?

Èl vëi, mʼ ingiáni? Më́si crëi
O pói chamó mʼ avëi speranza?
Dĕ no cignès, o jònes! Savëi
Sai şëgn mi mai dĕ questa stanza.

Oh santa, lʼ ůltim baš tĕ dai
Sůn quëles mans per mé mai stanches,
Sůn quī bonʼ oedli quʼ důtʼ i mai
Tegníva lonce da mé; şëgn manches,

To corp è destenů sůl lèt
Dʼ la mort, mo důtes tůs paróles
E amonizions a mi intelèt
Mi cu̥r arbandoné nĕ póles.

Per queš baš sant sůn tů slèf santʼ
In queš momë́nt solènʼ mpermë́ti
Dĕ fa lʼ orëi dĕ Dī e dʼ i santʼ,
Sòt tůa custodia a quëš mĕ më́ti.

Mi joramë́nt sinçī́r tĕ plége,
Iʼ l vèghʼ da to cignè, ëla santa;
Contë́nta al cīl scèquĕ i bonʼ fége
Tʼ en vas, olá quʼ “Te Deum” důtʼ chanta.