Manchè nʼ i mánchel nia: riquë́zes, or e argë́nt, důt
Chi quʼ bèl e gran ves pé, contë́gnʼ l palaz magnífic;
Acompagnáda vëgnʼ ʼla trés da jo̊nes; n pice můt
Danfóra^[1] va, per dʼ sëgn sůl guant na fo̊ia al con n pice fic.

Mo impó contë́nta nʼ péla^[2] e sů granʼ oedli chara
Gonót tra l di da lonce da lonce ia sůra l mér ia,
Bagná datrái, scĕ dʼgůnʼ la vèga e dʼgůnʼ va pára^[3],
Odëi i podèssen; quëš segů nĕ fégʼla no dʼ nia.

Sentáda fôla n domesdí jʼ a pè dĕ sů prà;
Quʼ degůnʼ nʼ lʼ aldís o odès credôla, zënza nʼ èsla
Pitè tan bèla sòla; fóra dʼ sů dolòrz tra
Bëgn gian orů́da lʼ èssi, quʼ mé dorè sʼ gů sʼ më́sla.

Tan dī, quʼ iʼ fô bèl stada iló sůn quëla ráma
Mia no podèssi dí; quʼ ël gnī bèl scůr odóvi,
Quan quʼ ëla iló ten còlp sů brace slargiâ da gráma
E pronúnziâ n cért inom ‒ Amit ‒, aldí l podóvi;

Pichè mʼ fageôla tan quʼ atíra jů jorâi dʼ l lëgn
A odëi scʼ an fòssa bonʼ dʼ la consolé, la bèla:
“Desfortonáda pés, o půra ninfa, dì şëgn
Chi quʼ tʼ as quĕ tan tĕ sta sůl cu̥r, scĕ tʼ as dʼ la orèla.

Quʼ ël sī nʼ amánt la gáoša dʼ tů pensírz ne pói crëiʼ,
Vignůn tʼ adóra e tʼ áma plů dʼ vígnʼ átra, lige pós
Tra pice e gran, tra ric e půrʼ; chamó chi mai orëi
Podèsses mo quʼ dal rī destin neghé tĕ dí tʼ ós?

Mo impó, scĕ tʼ èsses val sůl cu̥r, o ninfa, troe^[4] miche
Farás, scĕ důt mĕ diges; asquéš sůra důt l mon
Quiló ed iló joré per sólit më́si; scèquʼ picʼ
Mia no nʼ pói fa; iů son aoşáda al chalt e a důt l bon.