Apë́na odóven lʼ álba gnan dal mér con důta
Maestá, quʼ iʼ pë́nsĕ a mi dovèr; lascian da pért lʼ rèst
Mʼ en jóri fóra, pasʼ per quëla půra můta
Lesíra scèquʼ iʼ son les monz e valz e l forèst.

Dòi dis bèl jóri incë́r tůa chása zënza podë́i
Tʼ odëi; ciafé tʼ ai e gian quʼ iʼ a; vi quʼ fa ʼn pós na bòna:
Şë́gn dan dal důt queš boletín tʼ orèssi fa odëi,
Quʼ nʼ è tan lesír per n cól quʼ è apë́na inscí quʼ na sòna.”

Inscí la bèla odòndra; quʼ iů stimès atíra
Podès bëgn ves pensé; desfát è prëš coi dëitʼ l lace;
Iů déorʼ la quérta intan quʼ lʼ odòndra l col destíra,
Nĕ lige quĕ důs paróles sòles “gròta e champáce.”

Paróles táles dí chi póles mai? iů pënsʼ dī
Dĕ quëš dĕ quël, dĕ důtʼ i vérš, mo nia per nia dʼ no
Nĕ mʼ ó tomé tel chè, ed a damané consë́i gi
Pensávi, quan quĕ nʼ áter bèl pensír mĕ vëgnʼ spó:

Na val savóvi a mez a crëp; degůna chása,
Persòna víva nʼ èl da odëi tʼ quī lůš salvári,
Tan plů chamůrce asvèltʼ^[1], armë́nt tʼ la pért plů bása:
Champáce se tláma l lůc, dĕ gi dailó şëgn chári.

Pensé nĕ pë́nsi dī, důt lásci a chása, zënza
Festídʼ mʼ en vai vérs Nòrd bèl sòl pensan solmë́nter
A mi destin; dan dlīša aiʼ fat la reverë́nza^[2]
Speran quĕ quël bèl Dī mĕ daidʼ probabilmë́nter.

Dorè nĕ dů́rla dī, quʼ iʼ son sʼ a inso̊m la mont, tan
Sònsi geůt dĕ bóta; fermé nĕ mʼ aiʼ no iló, no
Quiló; a dë́rta fóra^[3] mʼ en vai bèl trés, no pantan,
No pères, nia nʼ mʼ intardivë́ia; quʼ iʼ sa bëgn chi quʼ iʼ ó.