Capitolo 21

Un bacan el brinca Pinochio e l lo bete a fei el cian da guardia inze l sò purinei

Pinochio, podé ve pensà, l à tacà a pianse, a sgnoufà, a ciamà calchedun, ma no ‘soaa nuia, parceche là daejin no se vedea na ciasa e par strada no passaa anima viva.

Intanto l é vienù note.

Nafré gouja ra trapola, che ra i fracaa su par i osc, e nafré par ra paura de se vede solo e al scuro fora par ra canpagna, el buratin el sin tomaa deboto in cu, canche l à vedù na fogora che i oujoraa sun testa: el r à ciamada e l i à dito:
- Fogoreta, me fejaraesto el piazer de me deliberà da sta burta trapola?…
- Por pizo! – ra i à respondù ra fogora, che ra s aea fermà a l vardà, parceche l i fejea nossicé. – Cemodo asto fato a te ciapà inze intrà ste feres pies de pontes?
- Son ‘sù inze par sta vara par curà doi bares de bona ua, e…
- Ma r ua eera toa?
- Nò…
- E alora, ci t alo insegnà a portà via ra roba de chi outre?
- See pien de fame…
- Ra fame, pizo mè, no n é na bona rejon par cabolà ra roba che no n é nostra…
- L é vero, l é ben vero! – l à dito Pinochio piansen – ma st outra ota no l fejarei pi!
Fin che chi doi i parlaa, i à sentù che ruaa calchedun. L ea el bacan che l vienia in ponta de pès a vede se calchedun de chi martoriei che di note i portaa via ra pites, l ea restà ciapà inze inze ra trapola.

L é restà propio de stuco, canche l à tirà fora el faral dal erlo e l s à inacorto che, inveze de un martorel, inze ra trapola l ea inze un pizo.
- Ah! burto ladron! – l à craià el bacan duto stizà – sosto tu che te me robes ra pites?
- Ió nò, ió nò! – l à craià Pinochio piansen. – Son vienù ca inze solo par me tuoi doi bares de ua!…
- Ci che se tol r ua l é bele bon de se tuoi anche ra pites. Lascia l festide a mi, e te dago na strapazada che te te ra recordes par un toco.

L à daerto ra trapola, l à ciapà el buratin par el copin e el l à strozà a ciasa soa, come un agneluco. Ruà daante ciasa, el l à bicià ‘sobas, e fin che l lo tienia fermo con un pè sun schena l i à dito:
- Ades l é tarde, e voi ‘sì a dromì. Fejaron i conte doman. Intanto, ‘sà che ancuoi l é morto l cian che di note el stajea ca de sguaita, te beto alolo al posto sò. Te saras el mè cian da guardia.

Dito e fato, l i à betù intor el col na gran colagna piena de pontes de fer, coscì strenta che el no sarae mai ‘sù adora a se ra tirà fora. Su ra colagna l ea tacà na ciadena e ra ciadena r ea inpetonada inze inze l muro.
- Se sta note – l à dito l bacan –se bete a pioe, te pos ‘sì a sosta inze chel cabioto: l é ancora inze el strame agnoche l à dromì par cuatro ane el mè por cian. Se par desgrazia inveze rua i ladre, recordete de spizà ra rees e te bete a baià.

Canche l i à dito duto, el bacan el sin é ‘sù a ciasa e l à betù l ciadenazo su ra porta: chel por Pinochio l é restà là, cuzà ‘sò inze r era, pi morto ca vivo par el fiedo, ra fame e ra paura. In ciou de nafré el smadarlaa inze par ra colagna che ra l sofeaa e el dijea piansen:
- Mè dan!… Mè dan! Ei vorù fei el sbrindolon e l poltron, ei vorù i dà abado a cuatro lasaroi, l é par chel che no n ei pi abù fortuna. Se fosse stà un pizo judizios, conpain de tante outre, se m aesse indurà a inparà e lourà, se min fosse stà a ciasa con chel por pare, ades no sarae ca, inze meso ra canpagna, a fei el cian da guardia de un bacan. Oh, se podesse nasce un outra ota!… Ma l é massa tarde, e ades vo esse solo passienza!

Na ota sbrocà fora, el s à tirà inze inze l cabioto e là l s à indromenzà.