Un pinsìr, co jè la sère
pâs ne rèquie nol mi dà,
e, s’ ’o rivi a siarà vóli,
no finìs di çavarià.

Di chéi dîs e di chés òris
dut mi tòrne ançhimò in mènt;
ançhimò jò sint la ròmbe
dal stermìnio e dal spavènt;

ançhimò mi pâr di viódi
la via crucis de mé jint;
e smaniànd ’o cridi, ’o clami,
ma nissùn no mi rispuìnd.

Dulà séso? Ai fruts, ai viélis,
ur varàn dâd une man?
Séso vivs? Ma rispuindéimi,
o di dònge o di lontàn!!