Mittimus in gabia pulchram tibi, Balde, gazolam,
     quam, ceu cornacchias das mihi, dono tibi.
Dono tibi gazam de tali sorte, quod ipsam
     poentibis cameris intro tulisse tuis.
Istam non unquam speres audire canentem,
     ni fuerit suppis imbriagata bonis.
Crede mihi, nunquam cantat sine robore suppae;
     et quando cantat, nil nisi — Che che — iacit.
Interdum tamen illa, licet pochissime, secum
     gorghezat, dicens: — Vacca to, pola, puta. —
Tu tamen irrides poveri munuscula vatis.
     Irrides? dat quod pauper amicus habet.
Non tamen est hominis, mi Balde, trepanda povertas,
     namque povertatem phillosophia sequit.
Non vult scarlattum, granam, finumque velutum,
     sed sua strazzolas undique vesta cagat.
Pauper et ignuda est, sicut Plato firmiter inquit,
     subque repezzatis praticat illa togis.
Ergo quod poverus sic sim, ne, Balde, caleffa:
     paupertas savium nam facit atque ladrum.