La noet con ares fòsces è revada,
Con vënt leşīr dai crëp altʼ èla gnůda.

E á paré a chiaşa důt con bèla squada;
Del bèl sorëdl la flama sĕ destůda,
Sůl firmamënt è nʼ atra lụm impiada,
La lůna šéria, kĕ só mon salůda,
Só mon dʼ i mórtʼ, kĕ tĕ cortina palsa,
Da olá kĕ mai plů vëi revegni nʼ alsa.

Trés e trés dórmi iló n son tĕ sůs fóses,
Kĕ sĕ léa góbes, longies da la téra;
Brëies cater, frades chi këles, půc gróses,
Fòrma só lèt; dagnòra péž, mai véra!
Desmentiè ái důtes dĕ keš mon les cóses,
Nĕ pënsa ai vis, kĕ riatʼ sĕ séra e zéra;
Frëitʼ èşi iló, dʼ ormons spëişa dlicata,
Chiamó gonót maledis da gënt mata.

Del vënt l sòfl frësc sů la doman nĕ sënti,
Dʼ i pici flincʼ l bèl chianté plů nĕ nʼ aldi,
L līgher chianté del gial iló desmënti,
Del cór dĕ lëgn l son, aldí lonč bëgn scialdi,
Plů nʼ i descëda dal son mai plů, oh cënti!
Pró frogoré, dó l laúr, plů nĕ sĕ scialdi;
Sů pici mitons gramz, nodris con pëna,
Plů nʼ i aspèta sůn antoré per cëna.

Mò dĕ keš mon òs granʼ, alzá a fortůna
Zënza merit, zënza virtú sfadiòşa,
Dĕ desprigè la gënt, kĕ dórm iló a ůna,
Stravardès! Azion fòssel spaventòşa!
Tra i troeč ilominëia iló fóš la lůna,
Kĕ con onòr plů kʼ atri e man gloriòşa
L scétro peşóc ès porté dĕ monarca
E a pórt segů mené l pópol sůn barca.