afirmatywa

afirmatywa (Polnisch)

Substantiv, f
Singular Plural
Nominativ afirmatywa afirmatywy
Genitiv afirmatywy afirmatyw
Dativ afirmatywie afirmatywom
Akkusativ afirmatywę afirmatywy
Instrumental afirmatywą afirmatywami
Lokativ afirmatywie afirmatywach
Vokativ afirmatywo afirmatywy

Worttrennung:

a·fir·ma·ty·wa, Plural: a·fir·ma·ty·wy

Aussprache:

IPA: [afʲirmaˈtɨva], Plural: [afʲirmaˈtɨvɨ]
Hörbeispiele: —, Plural: —

Bedeutungen:

[1] veraltet: eine bestätigende Aussage, Zustimmung bei einer Abstimmung; Affirmative, Jastimme

Herkunft:

Entlehnung aus dem lateinischen affirmativus → la[1]

Gegenwörter:

[1] negatywa

Beispiele:

[1] „Jeden między kupkami szlachcic cichy stoi, / Widac że człek bezstronny, waha się i boi, / Za kim dać kreskę! nie wie i sam s sobą w walce, / Pyta losu, wzniosł ręce, wytknął wielkie palce, / Zmrużył oczy, paznokciem do paznokcia mierzy, / Widać że kreskę swoję kabale powierzy; / Jeśli palce trafią się, da affirmatiwę, / A jeżeli się chybią, rzuci negatiwę.“[2]

Übersetzungen
 
  • Deutsch: [1] Affirmative f, Jastimme f

Referenzen und weiterführende Informationen:

[1] Słownik Języka Polskiego – PWN: „afirmatywa“
[1] Stanisław Dubisz: Uniwersalny słownik języka polskiego. 1. Auflage. Band 1 A–G, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 83-01-13858-0, Seite 21.
[1] Mirosław Bańko: Wielki słownik wyrazów obcych PWN. 1. Auflage. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 978-83-01-14455-5, Seite 17.
[1] Halina Zgółkowa: Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny. Band 1 a – amyloza, Wydawnictwo „Kurpisz“, Poznań 1994, ISBN 83-86600-22-5, Seite 94.
[1] Słownik Języka Polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego: „afirmatywa“
[1] Witold Doroszewski: Słownik języka polskiego. Band 1–11, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, ISBN 83-01-12321-4 (elektronischer Reprint; Erstdruck 1958–1969) „afirmatywa“
[1] Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki: Słownik języka polskiego. Band 1 A–G, Warszawa 1900 (Digitalisat), Seite 11.
[1] Aleksander Zdanowicz et. al.: Słownik języka polskiego. Obejmujący: oprócz zbioru właściwie polskich, znaczną liczbę wyrazów z obcych języków polskiemu przyswojonych: nomenklatury tak dawne, jak też nowo w użycie wprowadzone różnych nauk, umiejętności, sztuk i rzemiosł: nazwania monet, miar i wag główniejszych krajów i prowincji; mitologję plemion słowiańskich i innych ważniejszych, tudzież oddzielną tablicę słów polskich nieforemnych z ich odmianą. Część I: A–O, Wilno 1861 (Digitalisat), Seite 8.
[1] Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (Herausgeber): Słownik polszczyzny XVI wieku. Tom I: A–Bany, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Wrocław/Warszawa/Kraków 1966 (Digitalisat), Seite 90.
[*] Słownik Ortograficzny – PWN: „afirmatywa“

Quellen:

  1. Mirosław Bańko: Wielki słownik wyrazów obcych PWN. 1. Auflage. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 978-83-01-14455-5, Seite 17.
  2. Adam Mickiewicz: Pan Tadeusz. czyli ostatni zajazd na Litwie. Historja szlachecka z r. 1811 i 1812, we dwunastu księgach, wierszem. Alexander Jełowicki, Paris 1834 (Wikisource), Seite 249–250.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.