audere

audere (Latein)

Verb

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular audeō
2. Person Singularaudēs
3. Person Singularaudet
1. Person Pluralaudēmus
2. Person Pluralaudētis
3. Person Pluralaudent
Perfekt 1. Person Singularausus sum
Imperfekt 1. Person Singularaudēbam
Futur 1. Person Singularaudēbo
PPP
Konjunktiv Präsens 1. Person Singularaudeam
Imperativ Singularaudē
Pluralaudēte
Alle weiteren Formen: Flexion:audere

Worttrennung:

au·de·re

Bedeutungen:

[1] meist verneint: Lust haben, bereit sein, vorhaben
[2] meist mit Infinitiv: den Mut aufbringen, um etwas zu tun; wagen, sich erdreisten

Beispiele:

[1]
[2] „tun me, verbero, audes erum ludificari? / tune id dicere audes, quod nemo umquam homo antehac / vidit nec potest fieri, tempore uno / homo idem duobus locis ut simul sit?“ (Plaut. Amph. 565–568)[1]

Wortbildungen:

audax, audens

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „audeo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 712-714.
[1, 2] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „audeo
[1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „audeo“ Seite 228.

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.