oecumene
oecumene (Latein)
    
    Substantiv, f
    
| Kasus | Singular | Plural | 
|---|---|---|
| Nominativ | oecūmenē | — | 
| Genitiv | oecūmenēs | — | 
| Dativ | oecūmenae | — | 
| Akkusativ | oecūmenēn | — | 
| Vokativ | oecūmenē | — | 
| Ablativ | oecūmenā | — | 
Anmerkung:
Worttrennung:
- oe·cu·me·ne, Genitiv: oe·cu·me·nes
Bedeutungen:
- [1] spätlateinisch: gesamte bewohnte Welt; Ökumene
Herkunft:
- Entlehnung aus dem altgriechischen οἰκουμένη (oikumenē☆) → grc[1]
Beispiele:
- [1] „huius terrae pars die fulget, pars nocte fuscatur. dividitur, ut supra diximus, in quattuor partes. quarum una inter Atlanticum et eoum mare meridiano ac septentrionali clauditur Oceano, habitabilis atque cognita: appellatur a Graecis oecumene.“ (Agenn. grom. p. 22)[2]
- [1] „oecumene autem, hoc est habitabilis et cognita terreni portio, ad notitiam spatiorum incrementis redigitur umbrarum.“ (Agenn. grom. p. 22)[2]
Übersetzungen
    
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Lateinischer Wikipedia-Artikel „oecumene“
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „oecumene“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 1322.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 9. Band, 2. Teil O – Ozynosus, Teubner, Leipzig 1968–1981, ISBN 3-322-00000-1, „oecumene“ Spalte 479.
Quellen:
- Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 9. Band, 2. Teil O – Ozynosus, Teubner, Leipzig 1968–1981, ISBN 3-322-00000-1, „oecumene“ Spalte 479.
- Carl Thulin (Herausgeber): Opuscula agrimensorum veterum. Adiectae sunt 48 tabulae phototypicae (= Corpus agrimensorum Romanorum. Vol. I Fasc. I). B. G. Teubner, Berlin/New York 1913 (Internet Archive)., Seite 22.
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.