alabaster

Nebenformen:

archaisch: alabastr, alabastyr

Worttrennung:

a·la·ba·s·ter, Plural: a·la·ba·s·t·ry

Aussprache:

IPA: [alaˈbastɛr], Plural: [alaˈbastrɨ]

Hörbeispiele:  alabaster ^(Info)

Bedeutungen:

[1] Geologie, speziell Mineralogie: Alabaster

[2] veraltet: kleine Dose aus [1]; Alabasterbüchse, Alabasterdose

Herkunft:

seit 1419 in der Form alabastir[1] bezeugte Entlehnung aus dem lateinischen alabaster ^→ la[2]

Oberbegriffe:

[1] minerał

[2] flakon, słoik

Beispiele:

[1]

Charakteristische Wortkombinationen:

[1] biały jak alabaster

Wortbildungen:

[1] alabastrowy

[1] Polnischer Wikipedia-Artikel „alabaster“

[1] PONS Polnisch-Deutsch, Stichwort: „alabaster“

[1] Słownik Języka Polskiego – PWN: „alabaster“

[1] Stanisław Dubisz: Uniwersalny słownik języka polskiego. 1. Auflage. Band 1 A–G, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 83-01-13858-0, Seite 45.

[1] Mirosław Bańko: Wielki słownik wyrazów obcych PWN. 1. Auflage. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 978-83-01-14455-5, Seite 35.

[1] Mirosław Bańko: Inny słownik języka polskiego. 1. Auflage. Band 1 A–Ó, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-12826-7, Seite 17.

[1] Halina Zgółkowa: Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny. Band 1 a – amyloza, Wydawnictwo „Kurpisz“, Poznań 1994, ISBN 83-86600-22-5, Seite 191.

[1] Mieczysław Szymczak: Słownik języka polskiego. 1., integrierte Auflage. Band 1 A–K, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1995, ISBN 83-01-11835-0 (Diese Auflage umfasst die ursprünglich 7. Auflage von 1992 mit dem nun integrierten Supplement von Zygmunt Saloni.), Seite 27.

[1] Słownik Języka Polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego: „alabaster“

[1] Witold Doroszewski: Słownik języka polskiego. Band 1–11, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, ISBN 83-01-12321-4 (elektronischer Reprint; Erstdruck 1958–1969) „alabaster“

[1, 2] Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki: Słownik języka polskiego. Band 1 A–G, Warszawa 1900 (Digitalisat), Seite 21.

[1, 2] Aleksander Zdanowicz et. al.: Słownik języka polskiego. Obejmujący: oprócz zbioru właściwie polskich, znaczną liczbę wyrazów z obcych języków polskiemu przyswojonych: nomenklatury tak dawne, jak też nowo w użycie wprowadzone różnych nauk, umiejętności, sztuk i rzemiosł: nazwania monet, miar i wag główniejszych krajów i prowincji; mitologję plemion słowiańskich i innych ważniejszych, tudzież oddzielną tablicę słów polskich nieforemnych z ich odmianą. Część I: A–O, Wilno 1861 (Digitalisat), Seite 12–13.

[1, 2] Samuel Bogumił Linde: Słownik języka polskiego. Band 1, Teil 1 (Volumen I) A–F, Drukarnia XX. Piiarów, Warszawa 1807, „alabastr“, Seite 10.

[1, 2] Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (Herausgeber): Słownik polszczyzny XVI wieku. Tom I: A–Bany, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Wrocław/Warszawa/Kraków 1966 (Digitalisat), Seite 99–100.

[1,] Polska Akademia Nauk (Herausgeber): Słownik staropolski. Tom I, Zeszyt 1: A–Ażeć, Warszawa 1953 (Digitalisat), Seite 22.

[*] Słownik Ortograficzny – PWN: „alabaster“

Quellen: