automatus

automatus (Latein)

Adjektiv

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv automatusautomataautomatum
Komparativ
Superlativ
Alle weiteren Formen: Flexion:automatus

Worttrennung:

au·to·ma·tus

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] freiwillig, spontan, aus eigenem Antrieb handelnd

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen αὐτόματος (automatos)  grc[1]

Sinnverwandte Wörter:

[1] ultroneus, voluntarius

Beispiele:

[1] „apud Ephesios Venerem Automatam dixerunt, vel Epidaetiam. […] quod ergo sponte fuissent (funes) soluti, Automatae Veneri nomen sacravit, quodque cum epulas pararet virgo ei aquis fuisset advecta, Epidaetiae sacravit.“ (Serv. Aen. 1,720)[2]

Charakteristische Wortkombinationen:

[1] plausus automati – spontaner Beifall

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „automatus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 749.
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „automatus“ Spalte 1600.
[1] Georg Goetz (Herausgeber): Thesaurus glossarum emendatarum. Pars prior. In: Corpus glossariorum Latinorum. A Gustavo Loewe inchoatum. Volumen VI, B. G. Teubner, Leipzig 1899 (Internet Archive), Seite 119.
[1] Otto Jessen: Automate 2. In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Band II,2, Stuttgart 1896, Spalte 2604.

Quellen:

  1. Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „automatus“ Spalte 1600.
  2. Servius Grammaticus; Georg Thilo, Hermann Hagen (Herausgeber): Servii Grammatici qui feruntur in Vergilii carmina commentarii. 1. Auflage. Vol. I: Aeneidos librorum I–V commentarii, B. G. Teubner, Leipzig 1881 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 200–201.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.