spójnik
spójnik (Polnisch)
Substantiv, m
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativ | spójnik | spójniki |
Genitiv | spójnika | spójników |
Dativ | spójnikowi | spójnikom |
Akkusativ | spójnik | spójniki |
Instrumental | spójnikiem | spójnikami |
Lokativ | spójniku | spójnikach |
Vokativ | spójniku | spójniki |
Worttrennung:
- spój·nik, Plural: spój·ni·ki
Aussprache:
- IPA: [ˈspujɲik], Plural: [spujˈɲici]
- Hörbeispiele: spójnik (Info), Plural: —
Bedeutungen:
- [1] Linguistik: Konjunktion, Bindewort
Oberbegriffe:
- [1] część mowy
Unterbegriffe:
- [1] spójnik łączny, spójnik przeciwstawny, spójnik rozłączny, spójnik wynikowy
Beispiele:
- [1]
Übersetzungen
[1] Linguistik: Konjunktion, Bindewort
|
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Polnischer Wikipedia-Artikel „spójnik (część mowy)“
- [1] PONS Polnisch-Deutsch, Stichwort: „spójnik“
- [1] Słownik Języka Polskiego – PWN: „spójnik“
- [1] Słownik Języka Polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego: „spójnik“
- [1] Witold Doroszewski: Słownik języka polskiego. Band 1–11, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, ISBN 83-01-12321-4 (elektronischer Reprint; Erstdruck 1958–1969) „spójnik“
- [*] Słownik Ortograficzny – PWN: „sp%F3jnik“
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.