adjuwant
adjuwant (Polnisch)
Substantiv, m
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativ | adjuwant | adjuwanty |
Genitiv | adjuwanta | adjuwantów |
Dativ | adjuwantowi | adjuwantom |
Akkusativ | adjuwant | adjuwanty |
Instrumental | adjuwantem | adjuwantami |
Lokativ | adjuwancie | adjuwantach |
Vokativ | adjuwancie | adjuwanty |
Nebenformen:
Worttrennung:
- ad·ju·want, Plural: ad·ju·wan·ty
Aussprache:
- IPA: [adˈjuvant], Plural: [adjuˈvantɨ]
- Hörbeispiele: —, Plural: —
Bedeutungen:
- [1] Medizin: Adjuvans
Herkunft:
- Entlehnung aus dem französischen »(médicament → fr) adjuvant → fr«[1]
Oberbegriffe:
- [1] substancja
Beispiele:
- [1]
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Polnischer Wikipedia-Artikel „adiuwant (immunologia)“
- [1] Mirosław Bańko: Wielki słownik wyrazów obcych PWN. 1. Auflage. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 978-83-01-14455-5, Seite 11.
Quellen:
- Mirosław Bańko: Wielki słownik wyrazów obcych PWN. 1. Auflage. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 978-83-01-14455-5, Seite 11.
Substantiv, m
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativ | adjuwant | adjuwanci |
Genitiv | adjuwanta | adjuwantów |
Dativ | adjuwantowi | adjuwantom |
Akkusativ | adjuwanta | adjuwantów |
Instrumental | adjuwantem | adjuwantami |
Lokativ | adjuwancie | adjuwantach |
Vokativ | adjuwancie | adjuwanci |
Worttrennung:
- ad·ju·want, Plural: ad·ju·wan·ci
Aussprache:
- IPA: [adˈjuvant], Plural: [adjuˈvant͡ɕi]
- Hörbeispiele: —, Plural: —
Bedeutungen:
- [1] veraltet, Musik: Gehilfe eines Kantors oder Organisten; Adjuvant
- [2] veraltet, dialektal, Bildung: Adjuvant, Hilfslehrer
Oberbegriffe:
- [1] pomocnik
Beispiele:
- [1]
Übersetzungen
[1] veraltet, Musik: Gehilfe eines Kantors oder Organisten; Adjuvant
|
[2] veraltet, dialektal, Bildung: Adjuvant, Hilfslehrer
|
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [2] Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki: Słownik języka polskiego. Band 1 A–G, Warszawa 1900 (Digitalisat), Seite 8.
- [1] Aleksander Zdanowicz et. al.: Słownik języka polskiego. Obejmujący: oprócz zbioru właściwie polskich, znaczną liczbę wyrazów z obcych języków polskiemu przyswojonych: nomenklatury tak dawne, jak też nowo w użycie wprowadzone różnych nauk, umiejętności, sztuk i rzemiosł: nazwania monet, miar i wag główniejszych krajów i prowincji; mitologję plemion słowiańskich i innych ważniejszych, tudzież oddzielną tablicę słów polskich nieforemnych z ich odmianą. Część I: A–O, Wilno 1861 (Digitalisat), Seite 6.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.