ryczeć

ryczeć (Polnisch)

Verb

Aspekt
imperfektiv perfektiv
ryczeć ryknąć
zaryczeć
Zeitform Person Wortform
Präsens ja ryczę
ty ryczysz
on, ona, ono ryczy
Imperativ Singular rycz
Präteritum on ryczał
ona ryczała
oni ryczeli
Adverbialpartizip Partizip Aktiv Partizip Passiv
rycząc ryczący
Alle weiteren Formen: Flexion:ryczeć

Worttrennung:

ry·czeć

Aussprache:

IPA: [ˈrɨt͡ʃɛt͡ɕ]
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] intransitiv: als Tier einen lauten, langen Ton von sich geben; brüllen, muhen, röhren
[2] intransitiv: einen dumpfen Ton von sich geben; dröhnen, heulen
[3] intransitiv, umgangssprachlich: laut schreien, lachen oder weinen; brüllen, heulen

Sinnverwandte Wörter:

[2] grzmieć, huczeć, rozbrzmiewać
[3] drzeć się, wrzeszczeć, zarykiwać się

Beispiele:

[1] „Roje po pasiekach poczęły się burzyć i huczeć, bydło ryczało po zagrodach.“[1]
[2]

Wortbildungen:

[1] ryczenie

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1–3] PONS Polnisch-Deutsch, Stichwort: „ryczeć
[1–3] Słownik Języka Polskiego – PWN: „ryczeć
[1–3] Słownik Języka Polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego: „ryczeć
[*] Słownik Ortograficzny – PWN: „ryczeć

Quellen:

  1. Henryk Sienkiewicz: Ogniem i mieczem. Powieść z lat dawnych. 7. Auflage. Tom I (= Pisma Henryka Sienkiewicza, Tom VI), Gebethner i Wolff, Warszawa/Kraków 1901 (Erstauflage 1884, Wikisource), Seite 1.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.