huczeć

huczeć (Polnisch)

Verb

Aspekt
imperfektiv perfektiv
huczeć huknąć
zahuczeć
Zeitform Person Wortform
Präsens ja huczę
ty huczesz
on, ona, ono hucze
Imperativ Singular hucz
Präteritum on huczał
ona huczała
oni huczeli
Adverbialpartizip Partizip Aktiv Partizip Passiv
hucząc huczący
Alle weiteren Formen: Flexion:huczeć

Nebenformen:

hukać

Worttrennung:

hu·czeć

Aussprache:

IPA: [ˈxut͡ʃɛt͡ɕ]
Hörbeispiele:  huczeć (Info)

Bedeutungen:

[1] intransitiv: laute, tiefe Töne von sich geben; dröhnen, rauschen, brummen, brausen, sausen, summen
[2] transitiv: etwas laut und dröhnend sagen; donnern, brüllen
[3] intransitiv, mit na und Akkusativ: jemanden anschreien, jemanden anbrüllen

Sinnverwandte Wörter:

[1] ryczeć
[2] grzmieć
[3] krzyczeć, strofować

Beispiele:

[1] „Roje po pasiekach poczęły się burzyć i huczeć, bydło ryczało po zagrodach.“[1]
[2]

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1, 3] PONS Polnisch-Deutsch, Stichwort: „huczeć
[1, 2] Słownik Języka Polskiego – PWN: „huczeć
[1–3] Słownik Języka Polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego: „huczeć
[*] Słownik Ortograficzny – PWN: „huczeć

Quellen:

  1. Henryk Sienkiewicz: Ogniem i mieczem. Powieść z lat dawnych. 7. Auflage. Tom I (= Pisma Henryka Sienkiewicza, Tom VI), Gebethner i Wolff, Warszawa/Kraków 1901 (Erstauflage 1884, Wikisource), Seite 1.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.