suppetere
suppetere (Latein)
Verb
| Zeitform | Person | Wortform |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person Singular | suppetō |
| 2. Person Singular | suppetis | |
| 3. Person Singular | suppetit | |
| 1. Person Plural | suppetimus | |
| 2. Person Plural | suppetitis | |
| 3. Person Plural | suppetunt | |
| Perfekt | 1. Person Singular | suppetīvī |
| Imperfekt | 1. Person Singular | suppetēbam |
| Futur | 1. Person Singular | suppetam |
| PPP | suppetītus | |
| Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | suppetam |
| Imperativ | Singular | suppete |
| Plural | suppetite | |
| Alle weiteren Formen: Flexion:suppetere | ||
Worttrennung:
- sup·pe·te·re
Bedeutungen:
- [1] intransitiv: ausreichend vorhanden sein, ausreichend zu Gebote stehen, genügen
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „haec ut me voltis adprobare, adnitier / lucrum ut perenne vobis semper suppetat, / ita huic facietis fabulae silentium / itaque aequi et iusti hic eritis omnes arbitri.“ (Plaut. Amph. prol. 14–17)[2]
Übersetzungen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch: „suppeto“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2960.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „suppeto“
Quellen:
- Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch: „suppeto“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2960.
- Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 14–17.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.